Is de mogelijkheid tot euthanasie positief of negatief?

Dag lezer(s)

Ik las een artikel in De Morgen over een mama die haar dochter verloor aan zelfmoord. Ze stelt zich hierin toch vragen over de mogelijkheid van euthanasie. Hoe ver moet je al niet zitten om te denken dat dit je enige uitweg is. Bij haar zou het geen verschil gemaakt hebben of haar dochter dit via euthanasie had gedaan of niet. Het zou geen verschil gemaakt hebben in haar verdriet achteraf en ook niet in de pijn en het ondraaglijk lijden van haar dochter.

Ik kan mij niet inbeelden hoe zwaar het moet geweest zijn voor haar om haar kind te moeten afgeven. Het moet hartverscheurend zijn om te weten te komen dat je kind het zo zwaar had, dat het zijn leven niet meer zag zitten. Ik snap ook dat euthanasie in dit geval zeker niet aan de orde was, dit meisje had hulp nodig. Hierbij kom je dan weer bij het gegeven dat je het moet merken dat iemand zo diep zit, want die personen laten dit meestal niet weten en verbergen dit zoveel mogelijk. Al is de hulpverlening nog niet ver genoeg gevordert in deze zaak. Het zou al helpen wanneer er een terugbetaling was voor de psycholoog voor volwassenen, zodat mensen vroeg al over de drempel kunnen stappen en er niet gewacht moet worden tot een opname of zelfmoord de enige optie meer is. We hebben nog werk dus!

Euthanasie is een goede optie voor andere zaken. Mensen die effectief geen uitweg meer hebben door ziekte of ouderdom. Ook die dingen dienen goed onderzocht te worden door allerhande dokters of de persoon goed weet wat het inhoudt en of het wel een gegronde reden is. Ik ben helemaal pro euthanasie, maar dan wel voor mensen die ziek zijn of oud, waar er echt geen uitweg meer is. Zeker niet voor mensen die denken dat er geen uitweg meer is en met een beetje of heel veel hulp er terug bovenop kunnen komen, want deze mensen zullen achteraf heel blij zijn dat ze het niet gedaan hebben. Althans toch de meerderheid. Ik vertrouw er op dat er bij euthanasie goed wordt begeleid zodat het niet onnodig wordt uitgevoerd.


Groetjes Droima



Bronnen:

Garré P. (2018, 4 januari). Brief van de dag. De Morgen, p. 26. Geraadpleegd via http://academic.gopress.be

Opkomende technologie

Dag lezer(s)

Het zijn moderne tijden, waar we alsmaar minder tijd hebben voor elkaar door de technologie. Ondanks dat technologie er is om ons leven gemakkelijker te maken, maakt het ons leven net ingewikkelder. Je hebt zoveel elektronische apparaten, zoveel technische snufjes, zoveel keuzes om uit te kiezen, waardoor het al onze tijd opslorpt. Het zou ons meer tijd moeten geven om met elkaar door te brengen, maar neen wij zitten liever met zijn allen 'samen' op onze gsm...

Onlangs las ik nog een artikel over slimme luidsprekers in je huis of auto. Dat is een apparaat dat aangesloten is op je elektronische toestellen. Via dit slimme apparaat kan je dan de toestellen bedienen, zonder elk toestel afzonderlijk te moeten bedienen. Ik vind dit nutteloos. Dat er mensen zijn die daar geld aan kunnen hangen snap ik niet. Momenteel is het ook nog heel duur om dit apparaat in huis te halen. Het is eigenlijk een hebbeding, dat totaal overbodig is. Wie wilt er nu in zijn ijskast kijken, een kip zien liggen en dan via het apparaat recepten opzoeken voor de kip, om daarna dat apparaat de temperatuur van de oven automatisch te laten instellen. Hoe overbodig kan iets zijn! Ik denk dat je al door hebt, dat ik niet zo technologisch ben aangelegd. Al moet ik toegeven dat ik welke enkele dingen heb, maar het moet precies alsmaar meer en grootser. Waarom kunnen we niet tevreden zijn met wat we hebben?! In plaats van meer technologie kies ik resoluut voor meer tijd met de familie, daar heb je tenminste echt iets aan. Wat denken jullie? Vinden jullie de hoeveelheid technologische snufjes die er alsmaar bijkomen een goede zaak of zouden jullie ook af en toe terug willen keren naar vroeger, naar de tijd waar we wel tijd hadden voor elkaar?


Groetjes

Droima



Bronnen:

Deckmyn D. (2018, 10 januari). Je huis praat (en je auto ook). De Standaard, p. 2. Geraadpleegd via http://academic.gopress.be

Dag lezer(s)

Hoe ga je om met mensen die te maken hebben met lijden en/of sterven?

Dit is een hele moeilijke. Iedereen gaat anders om met zijn verdriet, sommige zijn heel boos, anderen weer heel verdrietig en nog anderen doen gewoon verder alsof er niets is gebeurd. De manier waarop je het verwerkt maakt niet uit, zolang het werkt voor jou. Hoe ga je er dan mee om, wanneer iemand anders zoiets meemaakt?
Het belangrijkste denk ik, is er zijn voor die persoon en niet enkel de dag zelf of een paar weken, maar altijd. Het ook af en toe laten weten dat je er bent en vragen wat je kan doen of even binnenspringen met een lekker maaltijd. Er vooral niet op vertrouwen dat ze weten dat je er bent, want niets is moeilijker om met veel verdriet hulp te vragen. Daarnaast is het belangrijk om te luisteren. Al hoor je duizendmaal hetzelfde, luister elke keer met volle aandacht en interesse. Nog iets heel belangrijk is dat je nooit maar dan ook nooit zegt, dat je weet of begrijpt hoe de persoon zich voelt. Ook al heb je iets gelijkaardig meegemaakt, weet je niet hoe hij/zij zich nu voelt. De goedbedoelde raad ook vooral thuislaten.

Samengevat:

• Er zijn voor de persoon
• Hulp aanbieden/geven
• Luisteren met volle aandacht
• Empathisch zijn

Lijden en dood in verschillende culturen.

Alle culturen zijn het er over eens dat er goed geleefd moet zijn om beloond te worden. Die beloning ligt wel anders. De hemel/paradijs, een nieuw leven of de bevrijding van de ziel.

1. Jodendom: Joden proberen elkaar zo weinig mogelijk te doen lijden. Wie goed geleefd heeft, zal 'het eeuwige leven bij God' verkrijgen. De doden worden begraven in een wit doodsgewaad met wat aarde uit Israël voor de verbondenheid met de voorvaderen. Enkel Liberale Joden durven al eens voor crematie te kiezen uit verbondenheid met de slachtoffers van de Shoah (=Hebreeuwse term voor de Holocaust).
2. Christendom: Na de dood ga je naar de rechterstoel van God, die beslist of je naar de hemel of de hel gaat. De overledene wordt in een kist met een kruis op in de kerk besprenkelt met wijwater en bewierookt. Het dode lichaam werd aanzien als de tempel van Gods Geest.
3. Islam: Wanneer een moslim sterft gaat zijn ziel naar de tussenwereld. Op de Dag des Oordeels zal Allah de ziel verhoren en beslissen of die naar de hemel of de hel zal gaan. Het lichaam wordt nadat het 3 keer ritueel is gewassen, in een witte doek gewikkeld en op de rechterzijde met het gezicht naar Mekka begraven.
4. Hindoeïsme: Na de dood herleeft de ziel in een ander levend wezen, met het uiteindelijke doel de bevrijding van de ziel, die dan ooit zal worden opgenomen in het goddelijke. Dit kan natuurlijk enkel bekomen worden, wanneer de persoon goed heeft geleefd. De overledene wordt gecremeerd en de as wordt in de zee of rivier gegooid, want het lichaam is niet belangrijk.
5. Boeddhisme: Na de dood wordt de ziel herboren. Ook hier is het uiteindelijke doel, de bevrijding van de ziel. De dood moet goed worden voorbereid omdat dit het verdere bestaan van de ziel beïnvloed. Ook de lijktooi is belangrijk, anders zou de ziel gaan ronddwalen en een kwade invloed uitoefenen. Daarom wordt er ook een altaar gebouwd ver weg van het huis van de overledene om daar offers te brengen.

Het is belangrijk in alle culturen om goed te leven.In de meeste culturen is het lichaam van de overledene heel belangrijk. Alleen in het Hindoeïsme geloven ze niet in het eren van het lichaam, maar enkel van de ziel. Bij de andere culturen wordt het lichaam verzorgd, gewassen, in een mooi gewaad begraven,... Bij het Jodendom, het Christendom en de Islam is het uiteindelijke doel de hemel. Bij het Hindoeïsme en het Boeddhisme is het uiteindelijke doel de bevrijding van de ziel.


Is er leven na de dood.

Sommigen geloven er niet in, anderen geloven er wel in, nog anderen geloven in een wedergeboorte,... Ik geloof dat er leven is na de dood en dat je ook enkel wanneer je een goed leven hebt geleid je naar een betere plek gaat. Een plek waar je vrij bent, er vrede is,... kortom een betere wereld. Een plek waar je al je dierbaren tegenkomt die je verloren was.
Mensen vertellen weleens over geesten die ze rondom hun voelen en ik geloof daar wel in. Ik denk dat de geesten, zielen zijn die nog niet losgelaten worden en daardoor vast zitten in een tussenwereld. Ze zijn er, maar ze zijn er ook niet. Wanneer ze losgelaten worden door hun dierbaren komen ze aan op hun bestemming.



Hoe reageren mensen als ze met lijden geconfronteerd worden?

Iedereen reageert anders wanneer deze met lijden worden geconfronteerd en dat is oke. De ene is misschien heel stil, de ander misschien heel luid en nog andere zijn er tussenin. Hoe je omgaat met lijden maakt niet uit, met de hulp van vrienden en of familie kom je er wel door.


Groetjes Droima