Dag lezer(s)

Hoe ga je om met mensen die te maken hebben met lijden en/of sterven?

Dit is een hele moeilijke. Iedereen gaat anders om met zijn verdriet, sommige zijn heel boos, anderen weer heel verdrietig en nog anderen doen gewoon verder alsof er niets is gebeurd. De manier waarop je het verwerkt maakt niet uit, zolang het werkt voor jou. Hoe ga je er dan mee om, wanneer iemand anders zoiets meemaakt?
Het belangrijkste denk ik, is er zijn voor die persoon en niet enkel de dag zelf of een paar weken, maar altijd. Het ook af en toe laten weten dat je er bent en vragen wat je kan doen of even binnenspringen met een lekker maaltijd. Er vooral niet op vertrouwen dat ze weten dat je er bent, want niets is moeilijker om met veel verdriet hulp te vragen. Daarnaast is het belangrijk om te luisteren. Al hoor je duizendmaal hetzelfde, luister elke keer met volle aandacht en interesse. Nog iets heel belangrijk is dat je nooit maar dan ook nooit zegt, dat je weet of begrijpt hoe de persoon zich voelt. Ook al heb je iets gelijkaardig meegemaakt, weet je niet hoe hij/zij zich nu voelt. De goedbedoelde raad ook vooral thuislaten.

Samengevat:

• Er zijn voor de persoon
• Hulp aanbieden/geven
• Luisteren met volle aandacht
• Empathisch zijn

Lijden en dood in verschillende culturen.

Alle culturen zijn het er over eens dat er goed geleefd moet zijn om beloond te worden. Die beloning ligt wel anders. De hemel/paradijs, een nieuw leven of de bevrijding van de ziel.

1. Jodendom: Joden proberen elkaar zo weinig mogelijk te doen lijden. Wie goed geleefd heeft, zal 'het eeuwige leven bij God' verkrijgen. De doden worden begraven in een wit doodsgewaad met wat aarde uit Israël voor de verbondenheid met de voorvaderen. Enkel Liberale Joden durven al eens voor crematie te kiezen uit verbondenheid met de slachtoffers van de Shoah (=Hebreeuwse term voor de Holocaust).
2. Christendom: Na de dood ga je naar de rechterstoel van God, die beslist of je naar de hemel of de hel gaat. De overledene wordt in een kist met een kruis op in de kerk besprenkelt met wijwater en bewierookt. Het dode lichaam werd aanzien als de tempel van Gods Geest.
3. Islam: Wanneer een moslim sterft gaat zijn ziel naar de tussenwereld. Op de Dag des Oordeels zal Allah de ziel verhoren en beslissen of die naar de hemel of de hel zal gaan. Het lichaam wordt nadat het 3 keer ritueel is gewassen, in een witte doek gewikkeld en op de rechterzijde met het gezicht naar Mekka begraven.
4. Hindoeïsme: Na de dood herleeft de ziel in een ander levend wezen, met het uiteindelijke doel de bevrijding van de ziel, die dan ooit zal worden opgenomen in het goddelijke. Dit kan natuurlijk enkel bekomen worden, wanneer de persoon goed heeft geleefd. De overledene wordt gecremeerd en de as wordt in de zee of rivier gegooid, want het lichaam is niet belangrijk.
5. Boeddhisme: Na de dood wordt de ziel herboren. Ook hier is het uiteindelijke doel, de bevrijding van de ziel. De dood moet goed worden voorbereid omdat dit het verdere bestaan van de ziel beïnvloed. Ook de lijktooi is belangrijk, anders zou de ziel gaan ronddwalen en een kwade invloed uitoefenen. Daarom wordt er ook een altaar gebouwd ver weg van het huis van de overledene om daar offers te brengen.

Het is belangrijk in alle culturen om goed te leven.In de meeste culturen is het lichaam van de overledene heel belangrijk. Alleen in het Hindoeïsme geloven ze niet in het eren van het lichaam, maar enkel van de ziel. Bij de andere culturen wordt het lichaam verzorgd, gewassen, in een mooi gewaad begraven,... Bij het Jodendom, het Christendom en de Islam is het uiteindelijke doel de hemel. Bij het Hindoeïsme en het Boeddhisme is het uiteindelijke doel de bevrijding van de ziel.


Is er leven na de dood.

Sommigen geloven er niet in, anderen geloven er wel in, nog anderen geloven in een wedergeboorte,... Ik geloof dat er leven is na de dood en dat je ook enkel wanneer je een goed leven hebt geleid je naar een betere plek gaat. Een plek waar je vrij bent, er vrede is,... kortom een betere wereld. Een plek waar je al je dierbaren tegenkomt die je verloren was.
Mensen vertellen weleens over geesten die ze rondom hun voelen en ik geloof daar wel in. Ik denk dat de geesten, zielen zijn die nog niet losgelaten worden en daardoor vast zitten in een tussenwereld. Ze zijn er, maar ze zijn er ook niet. Wanneer ze losgelaten worden door hun dierbaren komen ze aan op hun bestemming.



Hoe reageren mensen als ze met lijden geconfronteerd worden?

Iedereen reageert anders wanneer deze met lijden worden geconfronteerd en dat is oke. De ene is misschien heel stil, de ander misschien heel luid en nog andere zijn er tussenin. Hoe je omgaat met lijden maakt niet uit, met de hulp van vrienden en of familie kom je er wel door.


Groetjes Droima