Film: "My sister's keeper"

Dag lezer(s)

Foto 1. My sister's keeper

Vandaag ga ik jullie vertellen over een film die ik onlangs heb bekeken "My sister's keeper". De film gaat over Kate die al van kleins af aan op en af getroffen werd door kanker. Ze had een donor nodig, maar haar broer Jesse was geen match noch haar ouders. Daarom is Anna geboren als donor voor haar grote zus Kate. Mama Sara en papa Brian blijven vechten samen met Kate, tot ze op een dag worden aangeklaagd door Anna. Anna wilt geen donor meer zijn.

Om mijn ervaring met jullie te delen over de film gebruik ik een een sjabloon: verwerking van een film.

Eigen mening in 3 kernwoorden
Inspirerende aangrijpende film

Is wat in de film aan bod komt herkenbaar voor jou?

Herkenbaar:

• Ik herken de situatie van Jesse. Hij is er altijd, maar niemand merkt hem op. Net alsof hij niet belangrijk is.
• De goede band tussen Kate en Anna is zoals mijn band op die leeftijd met mijn zus.
• Het gevoel van onmacht toen iemand in mijn gezin kanker had.
• Toen Kate te horen kreeg dat Taylor gestorven was, moest ik terugdenken aan hoe ik mij voelde, toen ik te horen kreeg dat mijn meme gestorven was.

Niet-herkenbaar:

• De band tussen de ouders en Kate. Zo'n hechte band!
• De moed van Kate en de manier waarop ze haar ziekte draagt. Ongelofelijk!

Beschrijf drie scènes uit de film zo duidelijk mogelijk en noteer per scène welke gevoelens voor jou de overhand hadden.

Beschrijving scène 1:

Foto 2. Kate in bed

Kate ligt in bed, Anna zit aan haar voeteinde en papa ligt naast haar en probeert haar eruit te krijgen. Mama spreekt haar streng toe, dat ze toch echt eens het bed uit moet en papa probeert haar te overtuigen door te vertellen dat het mooi weer is buiten. Dan komt Kate recht en zegt al wenend dat ze ziek, moe en lelijk is en of ze dit niet kunnen begrijpen. Mama zegt dan dat zo wel goed is en verdwijnt in de badkamer, waarop papa zijn dochter troost. Zowel vader als dochter schrikken wanneer ze plots het geluid van een scheermachine uit de badkamer horen komen. Mama was haar lange haren aan het afscheren. Nu had ze net zoals Kate geen haar meer.


Gevoelens bij scène 1:

• Empathie
• Verbaasd
• Tweestrijd

Ik voel mee met Kate en heb onmiddellijk iets van blijf maar liggen, als jij dat wilt. Tegelijkertijd voel je wel aan dat de ouders gelijk hebben. Ze moet uit dat bed om niet weg te zakken in een depressie. Ik was heel verbaasd toen ik zag dat de mama haar haren aan het afscheren was.


Beschrijving scène 2:

Foto 3. Taylor zorgt voor Kate

Taylor komt het ziekenhuis binnen en begroet Sara en Kate. Kate ondergaat op die moment chemo. Hij wedt met haar dat ze tot het einde van de chemobeurt vandaag geraakt zonder over te geven. Kate is kortaf en reageert dat hij misselijkmakend is, terwijl ze haar tegen hem legt. Dan vraagt ze hem of hij niet beter ergens anders zou zijn, waarop hij antwoordt dat hij nergens anders wilt zijn. Ze zegt dat ze hem wilt sparen, maar dan moet ze plots overgeven. Taylor pakt een kom en houdt haar haren vast tot ze klaar is. Daarna zet hij de kom weg en geeft haar zakdoekjes. Zij verontschuldigt zich, maar hij vindt het niet erg en geeft haar water. Dan geeft hij haar kauwgum omdat dat helpt en vleit ze haar in zijn armen neer. Hij zegt dat ze de weddenschap is verloren, waarop zij antwoord ik heb geen geld, ik zal je betalen in seksuele handelingen. Hij moet lachen en zegt sarcastisch dat is leuk, laten we het aan je mama vragen. Mama reageert dat ze het maar beter niet zouden doen want anders... Daarna knuffelen ze en vraagt Taylor of Kate met hem naar het ziekenhuisbal wilt gaan.

Gevoelens bij scène 2:

• Verdriet
• Blijdschap
• Vertederd

Ik vond het lastig om zien dat Kate daar lag en chemo kreeg. Het maakte mij verdrietig, dat zo een jong meisje al moet vechten tegen zo'n zware ziekte. Het vertederde mij en maakte mij zo blij om te zien hoe lief Taylor was voor haar. Hij steunde haar terwijl zij hem wegduwde en dat is zo mooi om te zien.


Beschrijving scène 3:

Foto 4. Brian, Sara en Kate

Jesse en Anna zijn de meeuwen eten aan het geven, net waar de golven het strand raken. Papa en Kate zitten op een afstand, op een denkentje te kijken naar hun, met een glimlach op hun gezicht. Kate geniet van de zon op haar gezicht. Papa geniet ervan dat Kate blij is op dit moment. Mama Sara en de tante van kate komen aangereden. Mama Sara wandelt naar Kate en papa Brian en je ziet haar gezicht veranderen. Wanneer ze aankomt kust ze papa Brian (zij hadden de scène hiervoor ruzie, mama Sara wou niet dat kate naar het strand ging, uit angst dat ze daardoor dood ging gaan), waarop Kate blij in haar handen klapt. Ondertussen zijn Jesse en Anna met hun tante aan het spelen. Kate ligt in een dekentje in de armen van mama Sara. Daarop stapt Kate naar de zee toe, met de zon op haar gezicht.

Gevoelens bij scène 3:

• Gelukkig
• Verdrietig
• Bang
• Kwaad

Het was een hele emotionele scène waarbij ik verschillende gevoelens had. Enerzijds was ik kwaad als mama Sara ten tonele verscheen, want ik dacht dat ze het mooie tafereel in de war ging sturen. Ik was bang en en verdrietig omdat je ziet hoe ziek ze is en dat het niet lang meer gaat duren, dat ze echt geniet van de laatste momenten. Anderzijds gelukkig omdat iedereen zich goed voelde, iedereen was blij en zich aan het amuseren. Het was zo een mooi beeld en zo tegenstrijdig met de rest van de film. Het was de enigste keer dat iedereen oprecht gelukkig was.


Op welke manier hebben de drie scènes die je hierboven vermeldde, met je eigen levenservaring/levensvisie te maken?
Alles draait rond liefde in deze scènes. Wat ikzelf heel belangrijk vind. Zonder liefde in je leven, leef je niet. Je hebt mensen rondom je nodig, die om je geven en van je houden. Alleen zo kan je de kracht vinden om verder te gaan in het leven! In de eerste scène scheert mama Sara haar haren af uit liefde voor haar dochter Kate. In de hoop dat Kate zich dan niet meer lelijk zou voelen of eenzaam. In de tweede scène zorgt Taylor voor Kate, ook dit is uit liefde voor haar. Hij houdt haar haren vast wanneer ze moet overgeven en steunt haar de hele tijd. In de derde scène is iedereen gelukkig. Mama Sara zet haar eigen gevoelens opzij en geniet van het moment. Dit moet heel moeilijk geweest zijn, maar dat is moederliefde zeker?!


Wat wil de regisseur van de film ons duidelijk maken? Wat is volgens jou de boodschap die door de film wordt overgebracht?
Ik heb het idee dat hij wilt laten weten, dat iedereen recht heeft om te beslissen wat ze willen doen of dit nu vechten of doodgaan is. Het is heel moeilijk voor de omgeving om los te laten, om te begrijpen dat iemand op moegestreden is. Het leven van alle gezinsleden draait alleen nog rond de ziekte. Er wordt niet meer naar het groter geheel gekeken of naar iedereen als individu. Hij neemt ook het deeltje in de film op dat je als gezond kind ook recht hebt om te beslissen over je eigen lichaam, of je al dan niet donor wilt zijn voor je zieke zus.


Wat zijn de gelijkenissen en de verschillen tussen jouw visie en die van de filmmaker op het vlak van de behandelde thema's?

Gelijkenissen:
Iedereen heeft het recht om te beslissen of ze willen sterven of vechten, ook kinderen.
Een ziekte zoals kanker treft niet alleen de persoon, maar het hele gezin. Heel het gezin heeft pijn en dan worden de beslissingen zwaarder. Al de aandacht gaat naar één persoon en de anderen worden vergeten. De mama van Kate heeft een hele zware taak. Als mama wil je dat je kind leeft en gelukkig is en daarvoor wil je alles doen, koste wat het kost. Dat neemt Kate haar mama heel serieus. Ze gaat ervoor en laat niemand haar in de weg staan.
Het is een zwaar thema dat een gezin kan versterken of breken en ik vind het heel mooi dat hij heeft aangetoond dat de situatie hen sterker heeft gemaakt als gezin.


Verschillen:
Jesse wordt in de film vaak vergeten. Er wordt naar mijn gevoel te weinig naar hem gekeken in de film, door de filmmakers. Ik zou ook denken dat hij kwaad zou moeten zijn op zijn zieke zus, maar ondanks alles blijft hij vrolijk bij zijn zussen. Onbegrijpelijk! Zijn gevoelens over de situatie mochten voor mij iets duidelijker zijn. Hij is degene die moet kijken naar de situatie, ze moet ondergaan en lijdzaam toezien hoe hij zijn zus niet kan helpen en zijn ouders hem over het hoofd zien. Misschien was dat wel de bedoeling om mij kwaad te krijgen omdat hij niet geholpen werd – dat is gelukt-, maar ik zou hem liever zelf meer om aandacht horen schreeuwen. Hij verdiende aandacht, die jarenlang alleen naar Kate en Anna ging. Hij had ook recht op een deel van die aandacht!


Brief
Hieronder kan je een brief aan een vriendin vinden, waarin ik deze film aanbeveel.

Beste Anne,

Een tijdje geleden vertelde ik jou toch, dat ik een film moest zien voor RZL. Wel vandaag was de dag. Ik koos voor ‘My sister’s keeper’ van Nick Cassavetes.  Bij het kiezen van de film was ik er van overtuigd dat het een boeiende film ging worden. Wist ik veel, dat deze film zo diepgaand was en mij zo zou ontroeren. Natuurlijk, wanneer je kiest voor een film over iemand die lijdt of in dit geval een heel gezin dat lijdt, dan kan je wel wat emoties verwachten. Ik weet dat je nu al zit te lachen omdat je het beeld zo voor je kan halen, ik voor de televisie met mijn doos zakdoeken. Het is waar. Ik moet toegeven, dat je gelijk hebt. De doos is leeg…

Nu ben je waarschijnlijk heel benieuwd over wat deze film juist gaat. Het gaat over een meisje Kate die al heel jong leukemie krijgt. Ze heeft een donor nodig om te overleven. Haar ouders en haar broer zijn geen match en de kans dat ze buiten de familie een geschikte donor vinden is zeer klein. Daarom kwamen ze met de oplossing. We zorgen voor een zusje voor Kate en Jesse, zodat Kate een geschikte donor heeft. Het lukte en Kate overwon haar kanker, maar jammer genoeg was die er snel terug. Zo heeft Anna al haar hele jonge leven doorgebracht, met operaties, naalden in haar lijf, complicaties,… Ze is het beu en stapt naar een bekende advocaat om beslissingrecht te krijgen over haar eigen lichaam. Ondertussen zakt Kate verder weg. Ze heeft dringend een donornier nodig, anders gaat ze dood. De papa en de mama van Kate, maken dan ook ruzie omwille van Anna en Kate. Ik hoor het je je al afvragen en waar is de broer gebleven. Die wordt heel vaak vergeten in de film. Jesse is dan ook niet nodig in deze kwestie van leven en dood. Het gaat niet over hem en hij kan het niet helpen, dus aandacht is niet nodig. Althans zo komt het over. Uiteindelijk komt in de rechtbank de waarheid aan het licht. Nieuwsgierig wat de waarheid is? Kijken is de boodschap!

Ik denk dat mijn visie met die van de maker van de film grotendeels wel overeenkomt. Ik snap wat hij wilt zeggen met de film en daarom komt het ook zo hard binnen, denk ik. Het is heel lastig en zwaar voor een gezin om dit mee te maken. Iedereen gaat ook anders om met lijden.  Mama Sara, papa en Kate vechten tegen de ziekte zo hard ze kunnen. Anna kan niet meer en wil geen donor meer zijn, dus eigenlijk is ze moegestreden en Jesse, die zit ergens buiten de strijd. Hij strijdt mee, maar het wordt niet opgemerkt. Dat is ook hetgene wat bij mij een beetje botst met de filmmaker. Jesse wordt heel af en toe getoond, onbelangrijk. Ik zou hem meer naar voren willen hebben, hem ook eens echt kwaad laten zijn om de situatie. Hij is degene die moet kijken naar de situatie, ze moet ondergaan en lijdzaam toezien hoe hij zijn zus niet kan helpen en zijn ouders hem over het hoofd zien. Misschien was dat wel de bedoeling om mij kwaad te krijgen omdat hij niet geholpen werd – dat is gelukt-, maar ik zou hem liever zelf meer om aandacht horen schreeuwen. Hij verdiende aandacht, die jarenlang alleen naar Kate en Anna ging. Hij had ook recht op een deel van die aandacht.

Voor je denkt dat er geen gelukkig momenten zijn in deze film, wil ik je over een van mijn favoriete scènes vertellen. Kate wou graag naar de zee en de dokter was akkoord. Papa nam haar mee, pikte Jesse en Anna op en ging langs huis achter spullen. Thuis aangekomen vroeg mama Sara zich af wat ze gingen doen, tot ze Kate zag. Ze flipte en ze maakten zo hard ruzie dat ze dreigden om te scheiden. Papa vertrok toch met de kinderen en eenmaal aangekomen op het strand, was alles rustig. Het weer was mooi en Kate en papa zaten te genieten op een dekentje, terwijl Jesse en Anna ravotten op het strand. Wat later kwam mama Sara aangereden met de tante van Kate. Ze was eerst precies nog wat boos, maar tegen dat ze bij Kate was, kuste ze de papa en zaten ze samen op het dekentje te genieten. Uiteindelijk waren ze op die moment allemaal gelukkig en aan het genieten van een mooi moment samen. Iets wat zeldzaam is, niet alleen in hun situatie, maar in deze tijd. Gewoon gelukkig zijn, met hoe alles is, gewoon voor even. Alleen dat al, was genoeg om mijn tranen terug boven te laten komen. Een mooi moment van gezinsgeluk!

Ik zei het al hierboven, kijk eens naar de film. Het is een echte aanrader, wel een emotioneel zwaar beladen film. Ik denk mede met dat jij kindjes hebt, deze film nog harder aan zal komen. Jij weet wat de zorgen zijn en je kan u dat zeker inbeelden hoe de mama van Kate haar voelt. Al kan niemand natuurlijk weten hoe het voelt tot je in zo’n situatie terechtkomt. In een van de scènes zegt Kate dat ze zich niet goed voelt en dat ze niet mooi is zonder haar. Daarop reageert mama Sara redelijk hard dat ze uit bed moet en eerst dacht ik van wat een beul, heeft die nu geen hart. Wat er daarna gebeurde schrok ik enorm van. Mama Sara scheerde haar hoofd kaal, zodat Kate niet meer alleen was en zich niet meer hoefde te schamen of wat het dan ook was, waarover ze zich slecht voelde. Dat was zo een wow-momentje. Voor mij was dit een onverwachte gebeurtenis. De liefde van een mama, oneindig groot…

Over liefde gesproken Kate is een jongen tegengekomen in het ziekenhuis. Zijn naam is Taylor. Een mooie jongen die aan kanker leed. Ze gingen samen op date, hij maakte haar aan het lachen, eindelijk kon ze de dingen doen die elk meisje van haar leeftijd deed. Toen ze zelf chemo kreeg, was hij er voor haar te steunen. Ze duwde hem weg, maar hij bleef. Hij hield zelfs haar haren vast toen ze moest overgeven. Haar rots in de branding. Een beetje zoals liefde hoort te zijn zeker, altijd en elk moment elkaar steunen. Ik werd er helemaal gelukkig van! Het is niet iedereen gegeven zo’n liefde, maar wij zijn toch bij de gelukkigen met onze ventjes! Laat ze dit niet lezen of ze krijgen nog een dikke nek. Nee, we hebben het echt getroffen. Daarom dat ik zo blij en ontroerd was denk ik, toen zij dat ook gevonden had.

Zo ik denk, dat je nu wel al onderweg bent naar de winkel om de film te kopen of te huren. Het is ook zo een fantastische film. Je moet hem gezien hebben. Hij doet je ogen opengaan en laat je alles weer eens op een andere manier bekijken. Zoveel kanten van een verhaal dat je in een film kan ontdekken. Als je hem graag eens samen bekijkt, laat je het mij maar weten. Ik kijk hem met plezier nog een keer, vergeet alleen niet dat jij dan voor de zakdoeken zorgt. Minstens twee dozen elk! Ik hoop dat je er evenveel plezier aan beleeft als ik. Ik hoor je snel!

Groetjes Droima

Groetjes Droima


Bronnen:

Foto 1. My sister's keeper. Geraadpleegd via https://subscene.com/subtitles/my-sisters-keeper

Foto 2. Kate in bed. Geraadpleegd via http://www.pinsdaddy.com/

Foto 3.Taylor zorgt voor Kate. Geraadpleegd via http://www.fanpop.com/clubs/my-sisters-keeper/images/22868939/title/sisters-keeper-2009-screencap

Foto 4. Brian, Sara en Kate. Geraadpleegd via https://pierceall-modernliterature.wikispaces.com/Mitchell%2C+Taylor

Casus: "Scholen kunnen beter stoppen met huiswerk?"

Dag lezer(s)

Vandaag zou ik met jullie een artikel willen bespreken uit Klasse. Het gaat over het al dan niet afschaffen van huiswerk.

Huiswerk

 

Mijn mening:
Ik zou niet gaan voor het afschaffen van huiswerk maar het drastisch verminderen van huiswerk.  Ik bedoel dan ook in de klas. Er wordt te veel druk gelegd op de kinderen door en in de klas en thuis te moeten studeren. Maak de lessen leuker dan worden ze beter onthouden en geef ze individueel werk in de klas. Er moet beter gedifferentieerd worden in de klas waardoor iedereen uitgedaagd wordt op zijn niveau en dit kan perfect in het individuele werk. De kinderen kunnen zich zo zien groeien, zonder de bijhorende tijdsdruk.
Huiwerk is nodig, daar ben ik van overtuigd en dan vooral naar de latere schoolcarrière toe. Het lijkt mij te lastig om in het middelbaar voor de eerste keer huiswerk te krijgen en dan ineens zoveel moeten kunnen verwerken. Ik heb het al zien opkomen in verschillende scholen, dat er langzaam wordt opgebouwd met de hoeveelheid huiswerk, maar ook hoeveel dagen van de week ze huiswerk hebben. Hele goede regel vind ik dat en vooral omdat bij deze regel, geen huiswerk op woensdag of in het weekend wordt gegeven. Die dagen zijn gekend als de dagen van de hobby's en de ontspanning en daarop dient een kind niet met school bezig te zijn. Laat een kind alstublieft kind zijn, het gaat al zo snel!



Praktisch etisch model:

Twee voorwaarden:
 
1. Grondhouding 

• Echtheid: Ik vind huiswerk belangrijk voor later, maar met mate. Kinderen moeten kinderen kunnen zijn.
• Empathie: Kinderen zijn na school echt wel toe aan spelen met vrienden, familie, hobby's en hun hoofd staat niet naar werken voor school. Ze hebben nood aan ontspanning.
• Aanvaarding: Huiswerk maken is niet voor ieder kind zo gemakkelijk. Sommige kinderen hebben nood aan hulp bij het maken van het huiswerk.

2. Dialoog voeren met de betrokkenen
De docent en de psychiater geven hun mening en komen uit op het afschaffen van huiswerk. Ouders zijn niet aan het woord, maar die zullen ongetwijfeld s' avonds andere dingen willen doen, dan hun kinderen helpen met huiswerk. Ook kinderen hun mening horen we niet in dit artikel. Al kunnen we dit ongetwijfeld wel raden, dat kinderen zo weinig mogelijk huiswerk willen  om meer vrije tijd te hebben.

Vier aandachtspunten:

1. De situatie analyseren
Huiswerk legt een enorme druk op de kinderen en hun ouders en zou volgens de docent en psychiater beter afgeschaft worden. Ouders zijn hier niet aan het woord, maar laten in het dagelijks leven, maar al te graag weten dat ze liever een afschaffing willen, alsook de kinderen.

2. Handelingsmogelijkheden onderzoeken
In het artikel stellen ze voor om geen huiswerk mee te geven naar huis, maar de schooldag af te sluiten met een huiswerkmoment. Andere mogelijkheden kunnen zijn: minder huiswerk op een beperkt aantal dagen, digitaal aan de hand van spelletjes, in spelvorm,... Als de ouders mogen meedenken komen er waarschijnlijk nog geweldige ideeën.

3. Motieven verhelderen
De docent en de psychiater vinden dat huiswerk voor te veel stress en frustratie zorgt bij kind en ouder(s), dat ouders te veel belast worden met het huiswerk van hun kinderen en dat huiswerk de achterstand vergroot.
Je hebt zoveel verschillende soorten kinderen, want ieder kind is uniek. Niet iedereen leert dus evensnel en maakt dus ook snel zijn huiswerk. Huiswerk is nodig, dat wel, maar de hoeveelheid kan aangepast worden en ook de manier waarop. Ze moeten echt wel leren plannen, organiseren en leren.

4. Effecten inschatten

• Huiswerkmoment op het einde van de schooldag: Het positieve is dat kinderen onmiddellijk feedback krijgen van de leerkracht, misschien zelf kunnen verbeteren met een correctiesleutel, meer vrije tijd hebben,... Negatief punt hieraan is dat kinderen die trager zijn, misschien niet genoeg tijd hebben om hun huiswerk te kunnen maken in de klas, waardoor dat van de tragere leerlingen weer wat vrije tijd wordt afgenomen, mits ze thuis moeten verder werken.
• Minder huiswerk op een beperkt aantal dagen: Het positieve daarvan is dat kinderen meer vrije tijd hebben en ook gemotiveerder zullen zijn, wanneer ze dan eens huiswerk hebben. Het negatieve ervan is dat sommige kinderen misschien te weinig worden uitgedaagd, maar dat kan opgelost worden door vrijblijvende taken.
• Digitaal aan de hand van spelletjes: Het positieve is dat kinderen spelenderwijs leren en het ook leuker vinden om huiswerk te maken. Negatieve punt is dan dat het op de computer is, wat niet iedereen heeft en dat kinderen dan weer voor een scherm zitten wat niet goed is voor de ogen.
• In spelvorm: Het positieve is dat kinderen spelederwijs leren en graag hun huiswerk zullen maken. Negatieve punt is dan weer dat het veel werk is voor de juf/meester, maar spelletjes soms/vaak met twee worden gespeeld en dus de ouders weer worden belast.
• Geen huiswerk: Het positieve is dat wanneer school stopt, het ook effectief stopt. Dan hebben ze meer tijd voor vrije tijd. Negatieve punt is dat kinderen niet leren plannen, organiseren, leren zodat ze dit later kunnen toepassen. Sommige kinderen zullen zonder huiswerk misschien niet genoeg kunnen oefenen, waardoor ze achterlopen. Dit kan wel opgelost worden met vrijblijvende oefeningen.

Kern van de etische reflectie: 3 evaluatiemomenten

1. Evaluatiemoment: intuïties uitspreken
We zullen nooit goed kunnen doen voor iedereen, maar er zijn dus weldegelijk andere mogelijkheden. Kinderen zijn gesteld op hun vrije tijd en dat zou niet aan de kant moeten geschoven worden door een gigantische stapel huiswerk.

2. Evaluatiemoment: normen verduidelijken

•  Kinderen moeten op het einde van de rit de leerstof beheersen en kunnen toepassen, daardoor is een beetje huiswerk wel op zijn plaats. Zoniet kunnen ze niet over naar het volgende leerjaar.
• Kinderen hebben recht op vrije tijd, om zich te kunnen ontplooien.

 3. Evaluatiemoment: waarden verduidelijken

•  Kinderen moeten kind kunnen zijn.
• Ouders willen ook op het einde van de dag een beetje ontspannen en dat gaat niet als er huiswerk op het menu staat, liever gebruiken ze die tijd om iets met de kinderen te doen.
• Het welbevinden van elk kind staat centraal en vandaar uit moet de situatie bekeken worden.

Groetjes Droima



Bronnen:

Beerens N. (2015, 24 juni). Huiswerk afschaffen. Klasse. Geraadpleegd via https://www.klasse.be/3609/

Huiswerk. Geraadpleegd via http://www.nijenkamp.nl/les-almelo/huiswerkbegeleiding.html

Uiteenzetting van prof. Tim Jackson over welvaart zonder groei en een pleidooi voor een overgang naar een ander economisch model

Dag lezer(s)

Prof. Tim Jackson

Vandaag bespreek ik de uiteenzetting van prof. Tim Jackson over welvaart zonder groei en een
pleidooi voor een overgang naar een ander economisch model. Hieronder vindt u zijn argumenten.




We doen volgens hem aan creative destruction. Dat wilt zeggen dat we gaan werken bij een firma en daarvan loon krijgen. Met dat geld gaan we dan spullen kopen bij de firma, waardoor we dus ook investeren in die firma. Hierdoor kan de firma zijn prijzen verlagen, waardaar we meer gaan kopen. 
Dit kan ik grotendeels volgen. Waar ik niet mee akkoord ben is het feit dat hij beweert dat we bij prijsverlagingen meer gaan kopen. Dus eigenlijk kopen om te kopen. Dit zal voor sommigen wel zo zijn, zoals altijd de nieuwste Iphone willen hebben, ook al is de 'oudere' nog niet kapot. In het algemeen denk ik niet dat mensen daardoor meer gaan kopen. Wat we wel zullen doen, is meer nadenken over welk product we zullen kopen. Wanneer we weinig geld hebben zullen we op zich wel de goedkoopste, minst ecologische versie moeten kopen.


We doen dit alles door angst. We willen de spullen niet kopen, maar moeten ze kopen door onze angst. Om dit mogelijk te maken, hebben ze ervoor gezorgd dat we aan het geld kunnen geraken om de spullen te kopen. Dit door een lening aan te gaan of op krediet te kopen. Alles om de economische groei te stimuleren. In de crisis gingen mensen zelf onder nul op hun spaarrekening om spullen te kunnen kopen, zodat ze toch mee zouden zijn.
Dit is jammer genoeg de waarheid. Er zijn nog veel te veel mensen die hier intrappen. Niet te begrijpen dat mensen een lening aangaan of spullen op krediet aankopen. Dat is je eigen broek scheuren in mijn ogen. Ja, je stimuleert de economische groei, maar je helpt jezelf niet.


Prof. Tim Jackson zegt: "It's a story about us, people, being persuaded to spend money we don't have, on things we don't need, to create impressions that won't last, on people we don't care about.".
Bijna alle materiële dingen die we kopen, kopen we om indruk te maken op anderen. Leuk toch als anderen naar je kijken omdat je een duur mooi kleedje aan hebt. Uiteindelijk heb je daar niets aan. Je hebt geld uitgegeven, dat je misschien niet had, voor een complimentje dat je allang niets meer doet. Terwijl hergebruik een kledingsstuk, geef er je eigen toets aan en je maakt misschien indruk op de mensen die er wel toe doen (vrienden/ familie/collega's).



De nieuwe economie is om te investeren, om de mens te laten groeien binnen de ecologische limieten. De ecosia zoekmachine is daar een goed voorbeeld van.
Ik was er mij niet van bewust dat deze zoekmachine effectief bomen aanplantte zoals er te lezen stond. De gedachte hierrond vind ik super. Meer focussen op de mens en de ecologische limieten.


We moeten ons bewust zijn van de relatie tussen het heden en de toekomst.
Dat is een heel goed punt dat hij heeft, maar we luisteren er te weinig naar. Het is een te ver van ons bedshow. De meeste ecologische gevolgen waarover ze spreken, dan is deze generatie al gestorven en daardoor treft het hen niet zoals het zou moeten.


Besluit:
Prof. Tim Jackson is een heel wijze man. Eindelijk eens iemand die niet zegt wat je moet doen. Hij pakt het slimmer aan, want hij laat het je inzien. Hij eindigt ook met te vertellen dat het niet de bedoeling is om ons mensbeeld niet moeten verandereren, maar eerder met kleine stapjes te realiseren wat het is om mens te zijn. Hij geeft naar mijns inziens dus goede argumenten. Wat hebben we er ook aan, als de economische wereld groeit en bloeit, de ecologische wereld om zeep is? Dat maakt ons niet gelukkig. Het is groter dan de kleine mens en alleen met onze inspanningen komen we er niet. De politieke wereld moet dringend stappen zetten zodat de ecologische wereld terug kan groeien en kan primeren boven de economische wereld.


Groetjes Droima


Bronnen:

Jackson T. Geraadpleegd via  https://www.ted.com/talks/tim_jackson_s_economic_reality_check

Jackson T. (2010, juli). An economic reality check. Geraadpleegd via https://www.ted.com/talks/tim_jackson_s_economic_reality_check?language=en#t-1200042

Ecologie een vergeten probleem

Dag lezer(s)


Ecologie, een aan de kant geschoven onderwerp, wat voor velen als niet belangrijk wordt beschouwd. Hoe je het ook draait of keert, het is belangrijk! We zijn er ons alleen niet bewust genoeg van. Alles wat we doen, heeft effect op de natuur. Wij beslissen hoe de aarde er binnen x aantal jaar gaat uitzien en als wij er niet met zijn allen goed voor zorgen, groeien onze achter-, achter-, achterkleinkinderen misschien op in een kale wereld. Misschien bestaat hij dan wel niet meer, omdat wij er zo omslachtig mee om springen.

Ik vind dat ik het zelf wel redelijk goed doe op ecologisch vlak. Op de ladder tussen perfect en slecht zou ik mij net boven het midden plaatsen. Er is dus nog ruimte voor verbetering! Ik doe mijn best om alles juist te sorteren en juich dan ook een nieuwe vuilniszak voor plastic toe, zolang er duidelijkheid bestaat over wat in welke vuilniszak moet komen. Ik begrijp niet dat mensen niet willen sorteren, zo moeilijk is dat nu toch niet. Sluikstorters begrijp ik al helemaal niet, dat is gewoon degoutant!

De verwarming zetten we ook pas aan wanneer de temperatuur onder de 18°C gaat overdag en zetten ze ook zo snel mogelijk weer af, wanneer het warmer wordt. Deuren houden we gesloten zodat de warmte binnenblijft, alsook de ramen blijven gesloten wanneer de verwarming aan staat. Wij hebben ons huis zo goed mogelijk proberen isoleren zodat ook daar geen warmte verloren kan gaan, alleen de zolder moet binnenkort nog aangepakt worden. Bij het winkelen proberen we bij de lokale boeren onze inkopen te doen en als het niet mogelijk is, gaan we in de supermarkt op zoek naar de producten afkomstig uit Belgïe of omstreken. Ook proberen we zoveel mogelijk seizoensgebonden voedsel te kopen. Zelf bakken of herbruikbare zakken meenemen naar de winkel om ons inkopen in te doen! De lichten zijn ook altijd uit in huis wanneer we de kamer verlaten! Een nieuwe gsm koop ik niet om volgende maand al een nieuwe te kopen, maar om te gebruiken tot hij kapot is. De afvalhopen worden alsmaar groter door het alsmaar meer kopen wat we niet nodig hebben.

Ik vond een video over onze hebberigheid en vond deze heel erg kloppen. We willen meer en meer, maar verliezen zo de belangrijkste dingen uit het oog. Onze prioriteiten zouden familie, vrienden, gezondheid, gelukkig zijn, een goede omgeving creëren/behouden (milieu),... maar we zijn te egoïstisch en denken alleen onszelf.

Daarnaast vond ik nog een video over alsmaar het nieuwste willen kopen zonder dat het kapot is. Uiteindelijk komt hier de man te weten dat familie/vrienden het belangrijkste zijn. Zolang dat iedereen blijft overconsumeren, gaat de wereld kapot, blijven er bomen gekapt worden. Raar toch dat na al die jaren, we nog altijd ons laten overhalen door de reclame om dingen te kopen, die we niet eens nodig hebben. Ze maken de apparaten ernaar, dat is waar. Ze krijgen al snel een hapering, maar daarvoor moeten we nog geen nieuwe kopen! Wanneer we ons laten verleiden door de reclame, dan komt het oude apparaat, al snel in de vuilnisbak terecht. We doen dan nog niet eens de moeite om het te recycleren of een nieuwe thuis te geven. Zonder dat we het goed en wel beseffen, groeien we alsmaar meer uit elkaar met onze geliefden, familie,... kortom degene die echt belangrijk zijn. We moeten stoppen met overconsumeren.

Hier kan je een video vinden over vleesconsumptie. Als puntje bij paaltje komt is het moeilijk om een dier op te eten dat je kent, waar je een band mee hebt of dat je gewoon gezien hebt. Wetende dat een dier dat kent op je bord ligt, doet ons walgen. Als er een dier op ons bord ligt, dat we niet kennen, eten we het met smaak op. Heel interessant en het zet je aan het denken. Of we op deze manier minder vlees gaan eten, dat weet ik niet. Er zal wel beter bij nagedacht worden. Bij ons thuis wordt er al minder vlees gegeten dan vroeger, dus we zijn op de goede weg. Al denk ik niet dat we het ooit zonder vlees zullen doen.



Dat het beter kan dat merkte ik toen ik de test deed om te zien hoe groot mijn ecologische voetafdruk is. Slikken moest ik toch even doen, wanneer ik het resultaat zag! Zo goed als ik dacht dat ik het deed, zo slecht was de uitkomst. Mijn voetafdruk is 5,82 hectare groot. Dat wil zeggen dat als iedereen zo 'slecht' als mij zou leven, we 3,3 aardbollen nodig zouden hebben... Jammer genoeg hebben we er maar een en daarmee gaan we het moeten doen. Er is dus nog veel werk aan de winkel voor mij, maar blijkbaar voor de gemiddelde mens in ons buurland Nederland ook. De test heb ik gedaan op een Nederlands site en daarop kan je zien dat de gemiddelde Nederlander zijn voetafdruk 6,3 hectare groot is. Ik doe het dus beter dan de gemiddelde Nederlander, al kan ik nog niet juichen, als je weet dat ik nog altijd 2,3 aardbollen teveel opgebruik.


Het is duidelijk, ik/wij heb(ben) nog werk aan de winkel! Al moet ik zeggen dat het niet altijd even gemakkelijk is. Voor het werk kan ik niet anders dan de auto te nemen, omdat ik van hier naar daar moet, met weinig tijd tussen. Ik kan dus niet rekenen op het openbaar vervoer en mijn werk ligt te ver van huis om de fiets te nemen. In mijn vrije tijd wil ik dan wel eens de fiets nemen, maar als het weer dan tegenslaat (koud, regen, veel wind), dan neem ik toch de auto. Het is gemakkelijker en meer comfortabel, maar daarom niet de juiste keuze. Als ik in een appartement bent, neem ik dan ook gemakkelijker de lift wanneer ik naar het vierde verdiep moet. Als het niet zo hoog is als het vierde verdiep neem ik de trap, voor hoger de lift. Ook dat is niet ecologisch. De trap zou veel beter zijn voor het milieu en de fysiek, maar de lift is gemakkelijker. Ik denk in het algemeen dat mijn intenties wel goed zijn, net zoals de meeste mensen, maar dat we gewoon een beetje lui geworden zijn door alle technologische snufjes.


Hoe kunnen we nu duurzamer gaan leven?

Duurzaam leven

Stoppen met geloven dat door de economische groei ons ecologisch probleem wel zal opgelost geraken. Terwijl de economische groei meer de weg tot een oplossing voor het probleem bemoeilijkt. We moeten ons meer focussen op het ecologische aspect en dat lukt niet als jij en ik dit doen, maar als iedereen zijn steentje bijdraagt. Samen staan we sterk!
Wat kunnen we nu effectief doen als kleine mens? De afvalberg verkleinen door niet alles te willen wat er nu weer nieuw in de winkel te koop staat. Als je horloge nog perfect werkt, koop dan geen nieuwe, want je hebt deze niet nodig. Koop dus enkel en alleen iets dat je echt nodig hebt. Gebruik herbruikbare zakken in de winkel in plaats van weer een wegwerpzakje. Ga eens langs in de kringloopwinkels of andere winkels waar ze spullen een nieuw leven geven. Ook als je nog bruikbare spullen hebt die je niet meer nodig hebt, geef ze daar af en maak iemand blij. Sorteren helpt onze afvalberg ook te verkleinen, net zoals glazen flessen kopen in de plaats van plastic flessen. Geen afval op de weg gooien hoort daar ook bij. Neem de fiets of het openbaar vervoer in plaats van de auto of indien de auto echt nodig is, probeer te carpoolen.
Dit alles maakt ook mij bewust dat ik sommige dingen beter kan doen en waar ik op kan letten. Ik weet wat me te doen staat! Ik hoop dat jullie ook je steentje zullen/willen bijdragen aan een betere schonere wereld. Want zeg nu zelf, van al die materiële dingen worden we toch niet gelukkig!


Ecologisch wonen zou nog een heel goed alternatief zijn voor kleiner te gaan wonen. Ik vond hier een artikel over in De Standaard.Het gaat over cohousing, een project dat mij altijd al aansprak. We moeten kleiner gaan wonen, omdat er minder ruimte is. Daar kunnen we nu eenmaal niet omheen. Wat we wel kunnen doen, is er het beste van maken en zo'n cohousingproject is daarvan een goed voorbeeld. Niemand wilt in een klein appartementje zitten met geen buitenruimte, geen sociaal contact en in een cohousingproject moet dat ook niet. Je woont kleiner, maar hebt meer ruimte! Onmogelijk denkt u misschien, maar het is weldegelijk mogelijk. Je persoonlijke ruimte je huis of appartement is kleiner, maar daardoor heb je een gezamelijke grote tuin met veel speelmogelijkheden, ontmoetingsruimtes, een grote wasruimte,.. Noem maar op en het is mogelijk. Wou je altijd al graag een groententuin, maar gaat het niet omdat je wegens het werk er niet altijd tijd voor hebt? Dat is mogelijk, want iedereen helpt. Je kan zoveel meer doen, meer genieten van het leven, meer samen doen, dat cohousing een geweldig project is en wie weet doe ik er ooit wel aan mee!


Groetjes Droima




Bronnen:

Duurzaam leven. Geraadpleegd via https://www.prebes.be/nieuws/2016/01/duurzaam-leven

 Eén. (2011, 7 februari). Basta: de barbecue. Geraadpleegd via https://www.youtube.com/watch?v=ilFe5lfKDrQ

 JotTheDotCartoons. (2009, 1 oktober). GREED song. Geraadpleegd via https://www.youtube.com/watch?v=YEN7Cd5k_bg

Monkozzz M. (2016, 20 februari). Consumerism. Geraadpleegd via https://www.youtube.com/watch?v=v-7v2WGiTe8

Van Wynsberghe E. (2017, 25 april). Oude drukkerij omgevormd tot groots cohousingproject. De Standaard. Geraadpleegd via http://academic.gopress.be

Voetafdruktest. Geraadpleegd via http://voetafdruktest.wnf.nl/

Idee 4 Identiteit, Lezing van prof. Paul Verhaeghe: De gevolgen van neoliberalisme

Dag lezer(s)

De lezing van prof. Paul Verhaeghe over de gevolgen van neoliberalisme kan je hier zelf bekijken. Hieronder vind je een idee van hem dat ik ga bespreken.

Identiteit: Kinderen als ondernemer van zichzelf. De eerste vraag is dan: "Wat brengt het op (voor mij)?", waardoor we een grote groep verliezers krijgen, als vanaf de leeftijd van 10 jaar.

Hij vertelt dat kinderen van in het begin worden gezien als kleine ondernemingen. Ze moeten dan vaardigheden, zoals taalvaardigheden, worden aangeleerd om hun weg te kunnen vinden later. Doordat we ze alleen op hun successen laten focussen creëren we twee groepen: winnaars en verliezers. Kinderen vragen dan ook al vaker bij een vraag wat het voor hen opbrengt, want voor wat hoort wat, toch? Het voornaamste scheldwoord op de speelplaats is dan ook 'loser'. Vanaf de leeftijd van 10 jaar zie je al een grote groep verliezers en verliezen doen ze.

Het is een veralgemening en dat zint mij niet. Op deze manier beweer je dat alles al op voorhand is uitgestippeld. Je wordt geboren als een winnaar of bekomt het in de eerste levensjaren, lukt dat niet dan ben je gedoemd als verliezer. Daar ga ik niet mee akkoord! Het is waar, dat als je veel meekrijgt in het begin, dat het je een stapje verder laat staan dan andere kinderen. Voor succes moet je werken, dat krijg je niet mee. Je kan zeggen als je het bedrijf van je vader erft, dat je toch niet hebt moeten werken voor dat succes. Dat klopt, maar dan heb je de voldoening er ook niet van gekregen om het zover te brengen. Wanneer je dat bedrijf dan laat groeien, dan bereik je jouw eigen succes pas.

Dat kinderen altijd zouden vragen wat het voor hen opbrengt, vind ik niet juist. Dit heeft een deel met de opvoeding en de leeftijd te maken. Kinderen hoeven niet voor elk klein taakje dat ze doen, iets in ruil te krijgen. Een kind wordt niet gelukkig van al die materiële zaken die het krijgt. Als je een kind wilt belonen na een taakje gedaan te hebben, dan kan dat door aandacht te geven en liefde. Materiële zaken zijn goed voor even, maar de liefde is het belangrijkste in het leven! Dat is wat ouders deze tijd vergeten. Ze proberen de liefde van hun kind te kopen met duur speelgoed, terwijl ze hun kind veel gelukkiger zouden maken met elke dag 10 minuutjes samen te spelen.

Dat je van de leeftijd van 10 jaar al een verliezer kan zijn, kan ik niet geloven. Je start in het leven kan misschien niet optimaal zijn, maar dat wilt niet zeggen dat je leven gedoemd is om te mislukken. Met een heleboel inzet kom je heel ver! Ik heb eens in een film gezien dat een papa tegen zijn dochter zei dat ze alles kon doen wat ze wou, zolang ze er maar hard genoeg voor werkte en erin geloofde. Dat is iets waar ik meer van overtuigd ben. Om een succes te bekomen, moet je er eerst hard voor werken. Over het gegeven van winnaars en verliezers neem ik dan eerder het standpunt in dat iedereen een winnaar is, wanneer hij/zij gelukkig is!

Groetjes Droima


Bronnen:

Verhaeghe P. (2012, 1 februari). De gevolgen van het neoliberalisme. Geraadpleegd via https://www.youtube.com/watch?v=MOr-AVAwDms

Idee 2 Psychologisch vlak, Lezing van prof. Paul Verhaeghe: De gevolgen van neoliberalisme

Dag lezer(s),

Zoals je misschien al gezien hebt in mijn vorig bericht, ben ik bezig de lezing van prof. Paul Verhaeghe te bespreken. Hieronder vind je zijn volgende idee.

"Het neoliberalisme is ronduit gevaarlijk op psychologisch vlak. Dit systeem haalt het slechtste in ons naar boven en het beste onderuit." (Verhaeghe Paul, 2012)

Foto 1. Pesten

Hier doelt hij op het feit dat mensen geen goede connectie meer hebben met elkaar en/of met het werk. Dat het pesten van vroeger op school, nu ook al op het werk gebeurt.

Hier ben ik grotendeels mee akkoord. Het is op de meeste jobs lastig om nog echt een band met je collega's op te bouwen. Iedereen is zo gesloten en ziet het werk echt als werk, privé als privé en daar horen geen contacten van op het werk bij. Zelf heb ik het ook al meegemaakt, dat het enige wat je kan zeggen tegen je collega's iets  over het werk is en dat over de middag iedereen met zijn gsm bezig is. Ik zal niet zeggen, dat dit op elk werk het geval is, maar mijn ervaring is, dat het wel op de meeste jobs aanwezig is.

Als ik dit alles dan weerspiegel naar het onderwijs, dan kom je in een ander straatje terecht. Hoe het komt, geen idee, maar in het onderwijs is het een grote familie. Ook hier heb je plaatsen waar het minder is, maar in mijn ervaring zijn de meeste werkplekken geweldig om te staan. Je wordt met open armen ontvangen en onmiddellijk opgenomen in de groep. De eerste week vragen ze al of je mee iets gaat drinken, of je mee een collega gaat bezoeken die bevallen is,... Is dat nu omdat wij meer sociaal aangelegd zijn in onze job of is het iets anders. Wat het ook is, ik geniet er met volle teugen van wanneer ik op school sta!



Groetjes Droima


Bronnen:

Pesten. Geraadpleegd via https://www.stoppestennu.nl/oproep-voor-tv-programmas-kandidaten-gezocht

Verhaeghe P. (2012, 1 februari). De gevolgen van neoliberalisme. Geraadpleegd via https://www.youtube.com/watch?v=MOr-AVAwDms

Geloven, religieuze symbolen,...

Beste lezer(s),

Vandaag ga ik het hebben over geloven in... Anno 2017 is geloven in een God of Iets, niet zo vanzelfsprekend meer. Wat er rondom ons allemaal gebeurd, zogezegd in naam van... Het is niet moeilijk dan, dat mensen ietwat sceptisch staan tegenover het Geloof. 

Wat houdt geloven nu juist in? 
Geloven is in mijn ogen het vertrouwen hebben dat er daar boven iemand of iets is die er altijd is en je altijd steunt. Geloven is dat alles met een reden gebeurt en dat iemand of iets daar wel een verklaring voor heeft. Geloven is dat toeval niet altijd gewoon toeval is, maar dat iemand of iets ervoor zorgt dat dit gebeurt. Geloven is ook geloven dat iemand of iets ervoor zal zorgen dat een slechte of moeilijke situatie wel zal voorbij gaan. 

Wie is God?
God is denk ik iemand die verschillende gedaantes kan aannemen aangepast aan de religie en ook verschillende namen draagt. Ik denk dat dit door de verschillende culturen, waarden en normen gegroeid is, dat Hij overal een andere naam draagt en er anders uitziet. Door de jaren heen heeft dan elke cultuur zijn eigen verhaal ervan gemaakt en normen en waarden aan toegevoegd, waar ze vandaag de dag zich nog aan vasthouden (doctrinele dimensie). Het is iemand heel vergevingsgezind. Zolang je berouw toont ben je terug welkom.
Persoonlijk vind ik het lastig om te geloven dat Hij echt bestaat. Doch is een klein stukje in mezelf dat mij doet twijfelen en wilt laten geloven dat Hij of Iets er echt is. 

 Hetgene wat mij het meeste aantrekt in het Geloof is de mythologische dimensie ervan. Van kinds af aan was ik al verzot op de verhalen. Het laat alles tot leven komen en trekt je mee in de tijd van toen. Het geeft een houvast hoe alles is ontstaan, maar leert je ook heel belangrijke waarden en normen. Eén van de vele verhalen die ik me nog steeds herinner is deze van "De barmhartige samaritaan". (
Lc 10, 25-37)

Jezus vertelde een verhaal:
"Er was eens een man die op reis ging van Jeruzalem naar Jericho.
Onderweg werd hij overvallen door rovers.
Ze namen zijn geld af, sloegen en mishandelden hem.
Dan lieten ze hem liggen.
Er kwam een priester langs.
Hij zag de gewonde man liggen, maar liep verder.
Dan kwam er een leviet, een ijverige tempelbediende, langs.
Ook hij zag de gewonde man liggen, maar liep in een boog om hem heen.
Toen kwam er een Samaritaan langs.
De joden vonden Samaritanen geen goede mensen,
omdat ze zogezegd geen goede gelovigen waren.
Maar de Samaritaan stopte, en kreeg medelijden met hem.
Hij verzorgde zijn wonden, en zette hem op zijn eigen ezel.
Hij bracht hem naar een herberg, en zei tegen de waard:
"Hier is geld, verzorg deze man heel goed."
Jezus vroeg:
"Wie van de drie was goed voor de gewonde?"
Iemand antwoordde:
"Degene die hem verzorgd heeft."
Jezus zei:
"Doe dan vanaf nu zoals de Samaritaan en zorg goed voor je naaste."

Ik vind dit zo'n mooi verhaal omdat dit ons als kind geleerd heeft dat we anderen moeten helpen.We mogen ons hier nooit te goed voor voelen, want op een dag ben jij het misschien die hulp nodig heeft. Door al deze verhalen te horen als kind heeft dit ons gevormd als mens, tot de persoon die we nu zijn. Dit vind ik het mooie aan een religie.


Interessant artikel
Ik kwam een interessant artikel tegen in verband met dit thema, namelijk "Linkse kerk is niet progressief maar conservatief". Het komt uit "De Morgen" van 27 september 2017.

Foto 1. Religieus symbool.

Het gaat erover dat er beslist is om OCMW-personeel religieuze symbolen te laten dragen en dit valt niet bij iedereen in goede aarde. Vlaams parlementslid voor N-VA Lorin Parys schrijft hierbij een brief naar de betrokken politieke partijen. Hierin vermeld ze dat dit mensen kan benadelen, maar ook dat dit niet klopt dat het nu wel kan.

Hieronder een citaat van Vlaams parlementslid voor N-VA Lorin Parys:

Het principe is simpel. De dienstverlening van de overheid moet neutraal zijn en ook zo ervaren worden. Een klant van het OCMW heeft geen andere keuze. Voor ons geen kruisbeeld, keppeltje of vergiet van de pastafari aan het loket. En dus ook geen hoofddoek. Want wat moet iemand met een homoseksuele geaardheid denken als hij aan de balie komt en zijn probleem moet uitleggen aan iemand die middels haar kleding de indruk wekt dat ze homoseksualiteit niet tolereert? Zo maak je het moeilijker om hulp te zoeken (Loryn Parys, 2017).

Ik vind dat ze hier een heel goed punt heeft. Mensen gaan naar het OCMW voor hulp en ik ben er van overtuigd dat gelijk welk religieus symbool of dat nu van de Islam, het Jodendom,... is dat dit mensen afschrikt. Dit is toch het laatste wat je wilt als je in de dienstverlening werkt?! 
 Er zijn wel meerdere jobs waar je kledingsvoorschriften hebt. Als garagist draag je een overal, als politieagent een uniform, als manager formele kleding,... Als in de kledingsvoorschriften van uw gewenste job staat dat je bepaalde dingen niet kan dragen of moet dragen, dan hoort dit gewoon bij de job vind ik. Het is uiteindelijk de bedoeling dat je jouw job goed kan uitvoeren en als religieuze symbolen dat zouden kunnen belemmeren, dan draag je deze niet. In je privé draag je wat je wilt, maar op je werk dien je de kledingsvoorschriften te respecteren.

 Groetjes Droima


Bronnen:

Lc 10, 25-37. (s.d.). De barmhartige samaritaam. Geraadpleegd via http://www.nabbi.be/junior-bijbel/content.php?ID=1431

Parys L. (2017, 27 september). Linkse kerk is niet progressief maar conservatief. De Morgen, p. 30. Geraadpleegd via http://academic.gopress.be

Religieus symbool. Geraadpleegd via
http://www.mo.be/opinie/de-moslima-moet-niet-bevrijd-worden-onze-samenleving-wel

 

Waarden/normen/verantwoordelijkheid

Dag lezer(s)

We beginnen vandaag met de video "Children see, children do". In deze video zie je kinderen letterlijk volwassenen na doen. Als volwasenne zijn we er ons nog te weinig van bewust dat kinderen ons gedrag kopiëren. Wanneer wij roepen als we boos zijn, gaan kinderen dit ook doen. Hoe kunnen wij dan verwachten dat ze rustig en kalm vertellen wat er scheelt? Wij moeten onze verantwoordelijkheid opnemen en ons gedrag aanpassen wanneer we in de buurt van kinderen zijn.

Vandaag kreeg ik de vraag of je als mens voor meer verantwoordelijk bent, dan enkel het eigen leven. Op het eerste zicht zou ik zeggen, dat je natuurlijk alleen verantwoordelijk kan zijn voor je eigen leven en ook enkel daarvoor verantwoording zou moeten kunnen afleggen. Als je dan verder begint te denken, dan klopt het wel dat je verantwoordelijk bent voor je eigen leven, maar ook verantwoordelijk bent voor jouw invloed op anderen hun leven.
Bijvoorbeeld als je als ouder racistisch bent en dat ook uit waar je kind bij is, dan gaat je kind dat overnemen. Als iemand zijn boodschappen laat vallen, wanneer je langsloopt met je kind en je helpt die persoon, dan gaat je kind dat later ook makkelijker uit zichzelf doen.
We hebben allemaal invloed op elkaars leven, waardoor we allemaal een stukje verantwoordelijkheid dragen voor de ander. Dan heb ik het over vriendelijkheid, respect,... en niet over (gruwelijke) daden. Bij dat laatste is de persoon zelf verantwoordelijk en niemand anders!

Hierbij vond ik een passend artikel over een dodelijk vluchtmisdrijf. Een man die twee tieners van de weg heeft gemaaid en vluchtmisdrijf heeft gepleegd. Eén van de jongens is overleden aan zijn verwondingen.
Wij dragen allemaal verantwoordelijkheid over onze eigen kinderen, hoe oud deze ook zijn. Je hebt ze mee gemaakt tot de persoon die ze de dag vandaag zijn, maar dat wilt niet zeggen dat je als ouder beschuldigt kunt worden als je kind vluchtmisdrijf pleegt. De enige persoon die daar verantwoordelijk voor is, is de dader zelf. Deze man zal zijn hele leven moeten leven met het feit dat er iemand dood is door zijn daden. Gruwelijk! De man is zich dan pas gaan aangeven, wanneer zijn vriend hem niet wou helpen met het herstellen van zijn wagen. Chapeau voor die vriend!! Die nam zijn verantwoordelijkheid dat hij dit niet vond kunnen en er geen deel van uit wou maken. Deze actie heeft duidelijk ook invloed gehad, want daarna heeft de dader zich aangegeven. Belga. (2017, 20 april).


Wat stimuleert mensen om het goede te doen?
 Een van de dingen die ons stimuleert is onze levensbeschouwing, want deze geeft aan wat mensen mogen doen en niet mogen doen.Ook ons ideaalbeeld, onze kijk op de wereld, op de mens en de maatschappij en de waarden en normen van de maatschappij stimuleren ons. Wat we ook doen, we gaan altijd rekening houden met deze 3 elementen of dat nu bewust of onbewust is.


Wederzijds respect
Mijn belangrijkste waarde is respect. Dit is ook de waarde die ik aan de kleuters wil doorgeven wanneer ik voor de klas sta. Het klinkt als een evidentie om respect te hebben voor elkaar, voor materiaal en voor de natuur, maar dat is het niet.
Vroeger werd respect afgedwongen, maar dat is niet de manier waarop je respect krijgt. Respect krijg je wanneer je elkaar naar waarde schat. Je krijgt geen respect van een kind wanneer je in de klas een tiran bent of wanneer je alles toelaat. Respect krijg je wanneer de regels duidelijk zijn en je elkaars grenzen respecteert. Respect houdt ook in dat wanneer een kind aangeeft dat het niet graag opgepakt wordt, dat je zijn grenzen respecteert en dat dan ook niet doet.
Ook respect voor materiaal is heel belangrijk. Leren dat je niets mag stukmaken, alles terug op zijn plaats leggen, materiaal gebruiken waar het voor dient, goed zorgen voor materiaal dat je leent of gebruikt,...
Respect voor de natuur houdt dan weer in dat we leren sorteren, geen afval op de grond gooien, geen blaadjes van de struiken trekken, lief zijn voor de dieren, geen grondstoffen verspillen,...

Wederzijds respect is niet alleen belangrijk tussen leerkracht en leerling, maar in alle relaties. Het is de belangrijkste bouwsteen om een goede relatie te hebben. Het is de fundering/de basis om de volgende bouwsteen te kunnen plaatsen. Bij een goede relatie komen er alsmaar bouwstenen bij tot je een relatie hebt zo sterk als een huis! In zo'n relatie met wederzijds respect heeft iedereen recht op zijn/haar mening of die nu overeenkomt met de ander of niet, respecteer je elkaars grenzen,... Wanneer dit ontbreekt, dan zal er geen goede relatie zijn, geen verbondenheid en zullen beide partijen zich hier niet goed in voelen. Dit kan zich uiten in een onveilig gevoel, een gevoel van wantrouwen, niet jezelf kunnen zijn, onzekerheid, angsten,...

Groetjes Droima


Bronnen:

Belga. (2017, 20 april). Celstraf en rijverbod voor dodelijk vluchtmisdrijf. De Standaard. Geraadpleegd via http://academic.gopress.be/nl/search-article

Napcan foundation (2006, 6 december). Children see, children do. Geraadpleegd via https://www.youtube.com/watch?v=6JfHB2cruJU

Idee 3 Onderwijs , Lezing van prof. Paul Verhaeghe: De gevolgen van neoliberalisme

Dag lezer(s)

Hieronder vind je het derde idee van prof. Paul Verhaeghe, uit zijn lezing: De gevolgen van neoliberalisme.

"Onderwijs: Verhoog het inschrijvingsgeld voor alle opleidingen die niet aansluiten bij het bedrijfsleven." (Verhaeghe Paul, 2012)


Hier ben ik helemaal niet mee akkoord! Het is al duur genoeg om te kunnen studeren. Als je alles optelt wat het eerste jaar studeren voor mij, tot nu toe al heeft gekost (en we zijn nog maar oktober), dan val je gewoon van je stoel. Het inschrijvingsgeld optrekken voor alle opleidingen, die dan niet zouden aansluiten bij het bedrijfsleven, zou dan betekenen dat voor alle andere opleidingen je veel meer geld zou moeten neertellen? Absurd gewoon, dat je daar nog maar aan kan denken. Op die manier doe je alle andere opleiding af als nutteloos.

Om onze opleiding tot kleuteronderwijzer(es) hier dan even bij te betrekken of leerkrachten in het algemeen, dan zou dat betekenen dat dit beroep nutteloos is. Want deze opleiding sluit niet aan bij het bedrijfsleven. Even denken dan, dat degene die je lesgeeft in zo'n opleiding die wel aansluit op het bedrijfsleven, toch ook een leerkracht is. En dat beroep was nutteloos? Dan spreek je jezelf tegen! Elk beroep heeft zijn charme en is nodig in deze maatschappij. Wat ben je met allemaal advocaten, managers, directeurs,... als er niemand is die je auto kan maken, een huis kan bouwen, de verwarmingsketel kan maken? Die beroepen zijn niet minderwaardig! Elk beroep is belangrijk op zijn eigen manier en we hebben ze allemaal nodig!

Ik vond het volgende artikel "Studenten zonder centen in opstand tegen hoge studiekosten" in De Standaard en vond dit hier wel bij passen. In dit artikel zijn ze bij studenten van hogescholen en universiteiten gaan navragen, hoe het zat met de financiële haalbaarheid van hun studiekosten. Bijna 20% van de studenten zegt problemen te ondervinden om het allemaal te kunnen betalen en zelf te moeten gaan werken om het deels of volledig te kunnen betalen.
Ik vind dit absurd, dat studeren zoveel geld kost! Maak de drempel nog wat hoger zoals het idee van Paul Verhaeghe en er is niemand die nog kan studeren behalven de elite van de bevolking... Ze zeiden ons vroeger altijd: "Waar een wil is, is een weg!", maar zonder geld kom je er dezer dagen niet meer. Er zou een betere regeling moeten komen om het financieel haalbaarder te maken. Als de inzet en de resultaten er zijn, een vermindering van de kostprijs van de studie. Misschien is dat een idee. Geen idee of dat haalbaar is, maar er moet iets veranderen.

Groetjes Droima



Bronnen:

Cools S. (2017, 28 april). Studenten zonder centen in opstand tegen hoge studiekosten. De Standaard. Geraadpleegd via http://academic.gopress.be

Verhaeghe P. (2012, 1 februari). De gevolgen van het neoliberalisme. Geraadpleegd via https://www.youtube.com/watch?v=MOr-AVAwDms

Idee 1: De mens is egoïstisch en corrupt, Lezing van prof. Paul Verhaeghe: De gevolgen van neoliberalisme

Dag lezer(s)

Vandaag ga ik het hebben over de lezing van prof. Paul Verhaeghe over de gevolgen van het neoliberalisme. De lezing kan je hier zelf bekijken. Enkele van zijn ideeën ga ik bespreken. Hieronder vind je idee 1.

"De mens is egoïstisch en corrupt. Hij is enkel uit op eigen voordeel en genot: Survival of the fittest." (Verhaeghe Paul, 2012)

Foto 1. Buren

Deels waar volgens mij. In de wereld waar we nu in leven moet je wel een stuk egoïstisch zijn en denken aan jezelf, anders geraak je niet vooruit maar onderuit! We zitten in een wereld waar de wet van de sterksten geldt. Niets gaat nog vanzelf, voor alles moet je werken. Hoeveel mensen helpen elkaar nog, zomaar? Als er niets voor de een in zit, dan helpt die de ander niet. Dan verschiet men ervan dat er zoveel burenruzies zijn... Als er geen band is tussen buren, waarom zou je dan iets zeggen als er iets je niet aanstaat. Dan ga je toch gewoon naar het vredegerecht, want ja de buurman scheert zijn haag niet... We kunnen niets meer verdragen en zijn wat dat betreft toch zeer egoïstisch. De buren hebben een feestje en je stuurt de politie want je vindt het te luid. Praten wordt niet meer gedaan.
Ik vond het artikel "Alles kan ontaarden in een burenruzie", dat hier goed op ingaat. Hieronder kan u een citaat van Robert Delathouwer terugvinden uit het artikel uit De Morgen.

"Een jonge alleenstaande Marokkaanse mama woont op de eerste verdieping, eronder een ouder koppel. Ze heeft een parketvloer. Haar zoontje speelt graag met knikkers en de mama loopt altijd op hakken. Gevolg: veel getik te horen beneden. Het oudere koppel ergert zich met de dag meer. Tot het dreigt te escaleren. Onze bemiddelaar ging op bezoek en praatte met de mama. Die was zich van geen kwaad bewust. Ze trok daarop naar haar onderburen om het bij te leggen. Voortaan loopt ze op sloefjes en haar zoontje kreeg van de onderburen een speeltapijtje om te knikkeren."

Een simpel probleem is hier opgelost door te praten met elkaar. Dit zouden we meer moeten doen! Ik ben net verhuisd en heb een goede buurt gevonden. We zijn hier al volop verwelkomt en hebben er zelfs al een buurtbarbeque opzitten. Dit zou meer moeten opkomen, terug tijd maken voor elkaar!

 Groetjes Droima


 Bronnen:

Buren. Geraadpleegd via http://woonhaven.be/content/respect-voor-je-buren

Galle C. (2017, 1 juni). Alles kan ontaarden in een burenruzie. De Morgen. Geraadpleegd via http://academic.gopress.be

Verhaeghe P. (2012, 1 februari). De gevolgen van het neoliberalisme. Geraadpleegd via https://www.youtube.com/watch?v=MOr-AVAwDms

Lijden en vergiffenis

Dag lezer(s)

Foto 1. Lijden

Ik bekeek net deze video over een man die schuldig pleit voor de moord op 48 vrouwen. De familie van de slachtoffers komen aan het woord en mogen hun gedacht zeggen tegen de dader. Iedereen is kwaad en uit zijn boosheid, buiten 1 man. Dit was de vader van een van de slachtoffers. Hij zei dat hij het moeilijk vond om te doen waar hij in geloofde, waarna hij de dader vergaf. Daarop begon de dader, die de hele tijd alles wat zat aan te horen, te huilen. Het verraste hem denk ik, om na al die 'haatbetuigingen' ineens te horen te krijgen dat iemand je niet haat.

Op zich vind ik het heel normaal dat mensen reageren zoals het gros van de familie heeft gereageerd. Het is logisch toch dat je kwaad bent, verdrietig, verscheurd,... omdat iemand die je dierbaar is, van je is weggerukt. Dat die ene man dan de dader kan vergeven, daar sta ik van versteld. Ik vind het ongelofelijk moedig, dat hij dit heeft gedaan. Hopelijk helpt dit hem in zijn rouwproces. Ikzelf zou dit nooit gekund hebben, als iemand mijn dierbare zou hebben vermoord. Vooral ook omdat hij totaal geen berouw toonde...



De volgende video die ik bekeek gaat over Anne, die terminaal is.Anne heeft te horen gekregen dat haar chemobehandeling is mislukt en heeft hierop de beslissing genomen om geen nieuwe behandeling te starten. Ze wilt 'genieten' van haar laatste maanden. Ze gaat ontzettend goed om met haar lijden. Ze heeft er precies vrede mee genomen en is dankbaar voor wat het leven haar heeft gegeven. Een ontzettend moedige en sterke vrouw vind ik haar! Door haar geloof in God, kan ze er precies beter mee om. Haar ziekte heeft haar veel geleerd over zichzelf en hoe ze moet omgaan met anderen. Alleen het controleverlies, dat ze vreest te hebben op het einde van haar ziekte, maakt haar bang. Ze is zo ontzettend sterk en ik denk dat het komt, omdat ze kracht haalt uit God en haar familie en vrienden.

Foto 2. Hoop

Als laatste heb ik nog naar volgende video gekeken over Niels. Hij heeft lijden van dichtbij meegemaakt en is nu heel kritisch tegenover geloven. Er is iemand naast hem omver gereden en die persoon is nu zijn twee benen kwijt. Hij vroeg zich eerst af waar dat God dan was. Na een tijd veranderde de vraag naar waarom was ik het niet. Hij kijkt door dat voorval kritischer naar het geloof. Durft dingen in twijfel te trekken, maar is wel gelovig. Ik vind het goed dat hij durft de dingen in twijfel trekken en na te gaan of het waar is wat er verteld wordt. Op die manier ben je geen naïve volger.


Dit liedje van Regina Spektor is heel mooi om te laten zien dat geloven niet altijd gemakkelijk is. In haar liedje hoor je haar eigenlijk vertellen dat niemand lacht naar God wanneer ze lijden, maar dat God eigenlijk wel grappig kan zijn. Het is een heel innemend liedje en het clipje is ook heel goed gevonden. Ik kreeg er tranen van in mijn ogen... Het laat je nadenken over lijden en God. Het is moeilijk om te geloven in een God, wanneer die je (zoveel) pijn laat voelen. Waarom zou de God, waar je in gelooft, zoiets nu doen. Je kan niet alles op God steken. Als je gelooft, is God er altijd en staat hij je bij in die moeilijke momenten. Wanneer het goed gaat, kan je dan ook zien, dat hij echt wel grappig kan zijn.



Vergeving

Foto 3. Vergiffenis

Wanneer je onrecht is aangedaan, is het dan nodig om te kunnen vergeven? Wanneer kan je vergeven en wanneer is het nodig om dit te doen. Dit is iets heel persoonlijk of je vergeeft en wanneer je het wel/niet kan doen. Wij zijn allemaal uniek, gelukkig maar en daarom is daar ook geen algemeen antwoord op te geven.  Ik denk dat het vooral te maken heeft met wat er is gebeurd of je al dan niet kan vergeven. In het algemeen kan er over alles gepraat worden en vergeven worden, vind ik. Zijn het echter dingen die blijven gebeuren, dan wordt vergeven wel moeilijker. Ik heb het dan over uitsluiting, steken onder water, waarden en normen die niet gerespecteerd worden,... Gaan we dan kijken naar zwaardere dingen, zoals bewust schade berokkenen, moord (zoals hierboven),... Voor die dingen wordt het al moeilijker tot bijna niet mogelijk voor mij, om te kunnen vergeven. Dat zal weerom van de situatie afhangen of dit lukt of niet. Al neig ik in de laatste gevallen naar niet.

Ik ben redelijk vergevingsgezind ingesteld, maar af en toe is de grens te ver ovegeschreden om te kunnen vergeven.


Groetjes Droima




Bronnen:

Checkpointtv. (6april). Met vallen en opstaan. Geraadpleegd via  http://www.checkpointtv.be/v/met-vallen-en-opstaan/

Checkpointtv. (21 september). Anne. Geraadpleegd via http://www.checkpointtv.be/v/anne/

Hoop. Geraadpleegd via http://www.pastoralezorg.be/page/lijden-rouw-en-hoop/

Lijden. Geraadpleegd via https://aliceverheij.wordpress.com/2008/10/15/vraagje/

Ridgway G. (2012, 13 december). The Power of Forgiveness. Geraadpleegd via https://www.youtube.com/watch?v=f2_OOaP763k

Spektor R. (2009, 8 oktober). Laughing with. Geraadpleegd via https://www.youtube.com/watch?v=-pxRXP3w-sQ

Vergiffenis. Geraadpleegd via https://herboldblog2.wordpress.com/2013/07/08/moet-ik-altijd-vergeven-deel-2/